Müqəvva

Müqəvva
Vladimir Jeleznikov

“Müqəvva” əsərini Vladimir Jeleznikov “Uşaq ədəbiyyatı” silsiləsində ilk dəfə 1981-ci ildə nəşr etdirib. Əsər çətin vəziyyətə düşən, sinif yoldaşları tərəfindən boykot edilən 6-cı sinif şagirdi Lenka adlı qızdan bəhs edir. Utancaq, qərarsız qız inadcıl və cəsarətli insana çevriləndə uşaqlar anlayır ki, qızın və onun babasının özündə gəzdirdiyi əxlaqi dəyərlər, uğrunda döyüşülməli olan həmin xeyirxahlıqdan ibarətdir.

“Müqəvva” əsəri nəşr olunduğu ildən ədəbi tənqidçilərin diqqətini cəlb eləmiş, haqqında saysız resenziyalar yazılmışdır. Əsasən məktəbli uşaqlar üçün yazılan bu əsər qurğusuna, qaldırdığı problemlərə, gəldiyi nəticələrə görə zaman-zaman psixoloqlara da məsləhət görülür.

Vladimir Jeleznikov

Müqəvva

povest

Birinci hissə

Lenka şəhərin ensiz, əcaib tərzdə donqar küçələrində qarşısına çıxan heç nəyə fikir vermədən qaçırdı.

Birmərtəbəli, güpür pərdəli, hündür xaç şəkilli teleantenalı evlərin qarşısından üzüyuxarı qaçırdı.

Uzun divar və darvazaların, səbətdəki pişiklərin və hasar önündəki qəzəbli itlərin yanından ötüb düz aşağı qaçırdı.

Yaxası açıq gödəkçəsi, gözlərində çarəsizlik, anlaşılmaz tərzdə pıçıldadı:

– Baba! Əziz, baba! Gedək! Gedək! Gedək!.. – Qəfil hönkürtü ilə, – Həmişəlik!.. Zalım insanlardan uzaqlara! Qoy onlar bir-birini gəmirsinlər! Canavarlar!.. Çaqqallar!.. Tülkülər!.. Baba!..

– Dəliyə bax! – İtələyib keçdiyi insanlar onun arxasınca deyirdilər, – Motosiklet kimi uçur.

Lenka tənginəfəs küçənin başına qaçırdı. Sanki səmaya uçmaq üçün sürət götürürdü. Əslində, elə həmin dəqiqə bu şəhərdən, hər kəsdən uzaqlara, səmaya uçmaq istəyərdi. Elə bir yerə ki, orada hüzur və sevinc məhz onu gözləyirdi.

Sonra kəskin sürətdə üzüaşağı qaçmağa başladı. Bu yolla sanki yıxılıb başını yaralanmaq istəyirdi. Belə bir məqamda özünə zərər verməyə də hazır idi.

Maraqlıdır, görəsən, ona nə ediblər? Həm də nəyə görə?

İkinci hissə

Lenkanın babası Nikolay Nikolayeviç Bessolçev uzun müddətdi ki, qədim rus şəhərciyində, Kaluqa və Serpuxa arasında, Okanın sahilində yerləşən şəxsi evində yaşayırdı. Bura elə bir şəhərcikdi ki, bəlkə də, yer üzündə sayı onlarla olardı. Şəhərin səkkiz yüz yaşı vardı. Nikolay Nikolayeviç şəhərin tarixini yaxşı bilirdi. Şəhərin qədim küçələrini hər dəfə dolaşaraq təsvirlərlə dolu qədimi kurqanların yanından ötəndə, kaprifol kollarının, tozağacının altından keçəndə belə onlara dəyər verir, hərəsiylə bağlı bir xatirə yada salırdı.

Şəhər tarix boyu az fəlakət yaşamamışdı.

Xanın ordusu oxlarla və əyri qılınclarla silahlanaraq “Ta Rus! Ta Rus!” deyərək onlarla ölümünə döyüşmüşdülər. Bu yolla çayın bu sahilini ələ keçirib, Moskvanı qarət etmək istəyirdilər.

Hətta 1812-ci ildə baş vermiş Vətəndaş müharibəsi də şəhərə zərərsiz ötüşmədi. Kutuzovun ordusu şəhərdən keçərkən özü ilə mina atanları, arabaları, atları, əsirləri, yüngül və ağır artilleriya, haubitsaları, ehtiyat arabaları apardığı üçün onsuz da köhnə olan yolları lap pis hala salmışdı. Daha sonra elə həmin küçələrdə rus əsgərlər qeyri- insani şücaətlə, gecə-gündüz, aclıq-toxluq demədən fransızları qovaraq şəhərdən uzaqlaşdırmışdılar. Hələ də məlum deyil ki, əsgərlər aclıq və epidemiya vaxtı həmin gücü haradan əldə etmişdilər. Hətta Qafqazın Ruslar tərəfindən fəth edilməsi şəhərə təsirsiz ötüşməmişdi. Qiyamçı Şamil və onu müşayiət edən dağlılar şəhərdə yaşayırdı. Onlar ensiz küçələrdə dolaşır, darıxaraq üfüqdə dağ zirvələri axtarırdılar.

İlk imperialist fırtınası şəhərdəki bütün kişiləri apardı və əksəriyyətini şikəst halda geri qaytardı. Kiminin ayağı, kiminin qolu olmasa da, inanılmaz dərəcədə qəzəbli və qorxmaz olmuşdular. Onlar üçün azadlıq öz həyatlarından daha dəyərli idi. Bu kiçik, sakit şəhərə inqilabı məhz onlar gətirmişdi.

Bir neçə il sonra faşistlər gəldilər və şəhərdə edam, qiyam, yanğın, ölüm dalğası tüğyan etməyə başladı. Zaman keçdi, müharibə başa çatdı və şəhər yenidən dirçəldi. İndiki kimi o zaman da iki təpəliyin kəskin enişində, çayın sahilində yerləşirdi.

Belə təpəliklərdən birində Nikolay Nikolayeviçin köhnə, bərk odundan tikilmiş, zamanla qaralmış evi ucalırdı. Onun təpəyə açılan dördbucaqlı pəncərələrinə dörd eyvan yaraşıq verirdi. Üzü çəmənliyə açılan bu qara, amma sadə ev qonşuluqdakı əlvan rəngli evlərdən fərqlənirdi. Bu ev küçədəki evlər arasında, sarı bülbüllərin içində qara qarğa kimi gözə batırdı.

Bessolçevlərin evi bu şəhərdə lap çoxdan, hətta yüz il əvvəl tikilmişdi. İğtişaş vaxtı bu evi yandırmamışdılar. İnqilab vaxtı evi Nikolay Nikolayeviçin atası həkim Bessolçevə görə müsadirə etməmişdilər. Bütün rus qəsəbələrindəki digər həkimlər kimi o da bu şəhərdə özünə görə hörmət qazanmışdı.

Faşistlərin dövründə o, öz evini hərbi hospital edib bütün alman əsgərlərini müalicə edirdi. Evin zirzəmisində isə hər kəsdən gizlin rus əsgərləri onun sayəsində alman dərmanları ilə müalicə olunurdu. Məhz bu hərəkətinə görə onu öz evinin geniş həyətindəcə güllələdilər.

Bu dəfə isə evi Sovet qoşunlarının gəlişi xilas etdi. Bessolçevlərin kişiləri müxtəlif müharibələrə gedib qayıtmasalar da, ev daim insanlarla dolu olurdu və uzun illər necə durursa, eləcə də durmağa davam edirdi. Döyüşə gedib qayıtmayan Bessolçevlərin bir qismi naməlum adıyla, mərkəzi Rusiyada, uzaq şərqdə, Sibirdə və başqa ərazilərdə, bəziləri qardaşlıq qəbiristanlığında basdırılıb.

Nikolay Nikolayeviçin gəlişinədək evdə Bessolçevlərdən biri, qohumlar tərəfindən nadir halda yad edilən qarı yaşayırdı. Bessolçev nəslinin bəzi nümayəndələri bütün Russiyaya yayılmış, bəziləri də azadlıq uğrunda döyüşlərdə həlak olmuşdu. Bütün bu baş verənlərə baxmayaraq ev yenə də yaşayırdı.

Amma bir gün evin qapılarını qıran bir neçə kişi içində qarının cəsədi olan tabutu çıxarıb, səssiz-səmirsiz yerli qəbiristanlıqda basdırdılar. Bu hadisədən sonra qonşular evi nəmişlikdən qorumaq üçün havalandırıcıları doldurub, qapı-pəncərələrini taxtalarla örtüb mismarladılar.

Ev ilk dəfə həm kar, həm də lal oldu.

Elə məhz belə günlərin birində Nikolay Nikolayeviç 30 ildən sonra evə qayıtdı. Təzəlikcə həyat yoldaşını dəfn etmiş Nikolay Nikolayeviç möhkəm xəstələnmişdi. O, ölümdən qorxmurdu, əksinə, onu labüd hesab edirdi. Amma yenə də öz doğma evinə qayıtmaq istəyirdi. Məhz bu istəyinə görə xəstəliyi ilə mübarizə apararaq, ayağa qalxıb yoluna davam etməyi bacardı. Nikolay Nikolayeviç yenidən uzun və yuxusuz gecələrdə bir-birini əvəzləyən tanış simaların əks olunduğu köhnə divarların əhatəsində olmağı arzulayırdı.

Bəs sadəcə bir anlıq bu anı görmək və hiss etmək, sonra əbədiyyən itirmək naminə geriyə qayıtmağa dəyərdimi?

Başqa yol yoxdur… – deyə fikirləşib, doğma diyarına yola düşdü.

Xəstəliyinin ən pis məqamlarında, o tənha gecələrdə, müharibədən aldığı yaraların ağrısı kəskinləşəndə, hətta bir kəlmə söz deməyə halı qalmayanda belə gözləri önündə doğma evi canlanar və məhz bu an Nikolay Nikolayeviçin zehni açılar, özünü yaxşı hiss edərdi. O, bütünlüklə anlayırdı ki, keçmişinə aid bu xatirələr ona yaşam qədər vacibdir.

Onun gəlişinədək ev bir il kimsəsiz qaldı. Onu yağış sulayır, damını qar örtür və heç kəs evin qarını təmizləmirdi. Kimsəsiz ev neçə vaxtdı boyanmır, damır, bəzi yerləri paslanmış, eyvanın nərdivanları isə çoxdan çürümüşdü.

Nikolay Nikolayeviç doğma küçələri və evini görəndə ürəyi necə sürətlə döyündüsə, evədək gedə bilməyəcəyindən qorxdu. O, bir neçə dəqiqə dayanıb nəfəsini dərdikdən sonra bir hərbiçi ədasıyla küçəni keçdi. Qətiyyətlə qapının cəftəsini çəkib həyətə girdi, komadan balta götürüb qapı-pəncərəyə vurulmuş taxtaları sökməyə başladı.

Baltayla taxtaları sökərkən ilk dəfə idi ki, ürəyinin xəstəliyi yadından çıxmışdı. Düşündüyü bir şey vardı: bütün taxtaları sökməli, evin qapı-pəncərələrini taybatay açıb onun yenidən yaşamağına imkan verməlidir.

İşini yenicə bitirmişdi ki, arxasında ona maraqla baxan insanları gördü. Əllərini qoyunlarına qoymuş, qadınlar aralarında onu müzakirə edərək, Bessolçevlərdən kim olduğunu müəyyən etməyə çalışırdılar. Ancaq onlar o qədər gənc idilər ki, Nikolay Nikolayeviçi tanımadılar. Baxışları kəsişəndə qadınlar gülümsündü və xüsusi maraqla necəsə sözə başlamaq istəyirdilər ki, Nikolay Nikolayeviç başı ilə salamlaşıb, çantalarını götürərək qapı kandarında gözdən itdi. Nikolay Nikolayeviç adamayovuşmaz olduğundan susmurdu, sadəcə evi görcək necə həyəcanlanmışdısa, sevincdən bütün ruhu titrəyirdi. Axı bu ev onun üçün sadəcə doğma deyildi, eyni zamanda həyatı, beşiyi idi.

Xatirələrində bu ev geniş, rahat idi. Evdən hər zaman ocaqdan yeni çıxmış isti çörək, təbii süd və yenicə silinmiş döşəmə ətri gələrdi. Hələ Nikolay Nikolayeviç balaca oğlan olanda həmişə düşünürdü ki, bu evdə təkcə baba-nənə, ata-ana, bacı-qardaş, əmi-dayı, xala-bibi, gələn-gedən uzaq qohum-əqrəbadan savayı, həm də beş otağın hər birində divarları bəzəyən rəsmlərdəki insanlar da yaşayır.

Rəsmlərdə qeyri-adi geyimdə oturmuş ciddi nəzərli kişi və qadınlar təsvir edilmişdi. Qadınlar qızılı işləməli, uzun şleyfli geyimdə, saçları isə hündürdən yığılmış, tac taxılmışdı. Kişilər göz qamaşdıran bəyaz, mavi, yaşıl dik boyunlu mundirdə, gümüşü, ya qızılı çarxı olan uzunboğaz çəkmədədirlər.

Sinəsi müxtəlif orden və medallarla bəzənmiş paradlıq mundirdə təsvir edilmiş məşhur general Rayevskinin portreti evin ən diqqətçəkən hissəsindən asılmışdı.

Həmin “şəkildəki insanları”n bu evdə onlarla birlikdə yaşadığını daim hiss edirdi və qəribədir ki, bu hiss heç vaxt, hətta böyüsə belə onu tərk etmirdi.

Bütün bunları izah etmək çox çətindi. Amma müharibənin ən kəskin anlarında, xəstəlikdən canverəndə təkcə öz doğmaları haqqında yox, eyni zamanda heç vaxt tanımadığı o “şəkillərdəki insanlar”ı da yada salırdı.

Məsələ bundadır ki, Nikolay Nikolayeviçin babasının babası rəssam idi. Atası həkim Bessolçev isə onun şəkillərini toplamaq üçün ömrünü sərf etmişdi. Ağlı kəsəndən Nikolay Nikolayeviç o şəkillərin Bessolçevlərin həyatında xüsusi dəyərə malik olduğunu bilirdi.

Nikolay Nikolayeviç “Birdən nəsə dəyişilmiş olar” düşünərək xüsusi ehtiyatla evin qapısını açdı. Düz bilmişdi – divarlar boş idi, bütün şəkillər yoxa çıxmışdı.

Evdən nəmişlik və kif qoxusu gəlirdi. Tavanda və künclərdə hörümçək torları vardı. Bir neçə hörümçək ona fikir vermədən öz sənətkarlığına davam edirdi. Boş evi özünə yuva etmiş çölsiçanı sirk kəndirbazı kimi bir neçə dəfə pərdəsi çıxarılmış dəmirin üzərində özündən razı halda sağa-sola getdi.

Üzəri köhnə örtüklərlə örtülmüş mebellər öz daimi yerindən bir qədər kənara çəkilmişdi.

Qorxu və vəhşət içində ətrafa baxan Nikolay Nikolayeviç: “İnanılmazdır, şəkillər yoxdur!” – deyə düşündü. Addım atmaq istəyirdi ki, qəfildən ayağı sürüşdü, yıxılmamaq üçün özünü güclə saxladı.

Döşəmə başdan-ayağa nazik qat kiflə örtülmüşdü. Üstündən keçəndə ayağı sürüşdüyündən, otaqdan-otağa sürüşdükcə xizək sürülmüş kimi izlər qoyurdu.

Bir otaq daha!

Biri də!

Biri də!

Bir otaq daha!

Şəkillər heç yerdə yox idi!

Elə bu anda Nikolay Nikolayeviç bacısının yazdığı məktubu xatırladı. Yazırdı ki, şəkilləri nəmdən qorumaq üçün hər birini tək-tək kisələrə büküb evin ən quru otağına, çardağa yığıb. Nikolay Nikolayeviç özünü ələ alıb həmin otağa keçdi və çardaqdan əlləri əsə-əsə şəkilləri bir-birinin ardınca çıxartdı. Qorxurdu ki, şəkillər “ölüb”, donub, ya da nəmişlikdən xarab olublar. Amma möcüzə baş verdi: şəkillər “yaşayırdılar”.

O, bacısının bu şəkilləri necə böyük sevgi ilə bir-bir divardan çıxarıb, taqətdən düşmüş əlləri ilə büküb gizlətdiyini təsəvvür etdi. Çox güman ki, bir aydan da çox zaman sərf edib. Çox güman ki, şəkil qoyduğu kisənin ağzını tikərkən barmaqlarına az iynə batmayıb.

Hələ bir dəfə bacısı məktubda şəkilləri endirərkən nərdivandan yıxıldığını da yazmışdı. Bir qədər yataqda uzandıqdan sonra yenidən ömrünün son işinə davam etdiyini qeyd edirdi son məktubunda.

Şəkilləri tapandan sonra Nikolay Nikolayeviç evin işinə başladı. İlk olaraq ocağı qaladı. Elə ki, evin pəncərələrini buxar örtdü onları taybatay açdı ki, evin nəm iyi çəkilsin. Özü isə dayanmadan hisdən qaralmış köhnə sobaya odun doldururdu. Divarları yuduqdan sonra nərdivan gətirib, nəhayət ki, tavanı da sildi. Qaralmış suyu bir neçə dəfə təzələyib hər bir küncü-bucağı, döşəmədəki hər parketi tək-tək yuyub təmizlədi.

Nəhayət ki, Nikolay Nikolayeviç onu valeh edən öz doğma evinin qoxusunu alırdı. Uzun illərdən sonra ilk dəfə belə rahatlıqla, fərəhlə dərindən nəfəs aldığını hisss etdi. Sonra bütün mebellərin üzərindəki yataq örtüklərini götürüb sıra ilə yerlərinə çəkdi.

Və ən nəhayət, bütün şəkilləri əvvəlki yerlərinə, divara asdı…